Ośrodek przy ul.Mariackiej w Poznaniu tętni życiem od ponad 100 lat. W 1910 roku Towarzystwo „Caritas” zakupiło dom z ogrodem przy ulicy Krótkiej 8 i ofiarowało Kościołowi. Siostry urządziły tu ochronkę dla zaniedbanych dzieci, szkołę zabaw i szwalnię. Uczyły dzieci religii, poprawnej polskiej mowy, piosenek i wierszyków polskich. W szwalni, którą opiekowała się siostra Anna Drzewiecka, dziewczęta uczyły się robót ręcznych, szycia, naprawy bielizny i odzieży. Do ochronki napływały liczne darowizny od osób prywatnych i różnych firm, którym siostry dziękowały na łamach „Dziennika Poznańskiego”: W tym czasie ks. Kotecki, proboszcz parafii św. Jana, czynił dalsze starania o uzyskaniu zgody władz niemieckich na budowę domu dla sierot w Głównie. W tej sprawie złożył stosowny wniosek w starostwie. Zezwolenie na budowę Domu dla Sierot nadeszło przed mobilizacją w 1914 roku. Inwestycję planowano rozpocząć na wiosnę 1915 roku, jednak jej nie podjęto, ponieważ, jak wyjaśniał ks. Kotecki "na sąsiednim Gruncie  stoją  baraki wojskowe tak blisko, iż przez budowanie domu musiałyby być naruszone. W następnym roku powzięto decyzję o odłożeniu budowy domu do zakończenia wojny ze względu na wzrost kosztów budowy. Tymczasem w 1918 roku starsze, bezdzietne małżeństwo ofiarowało siostrom dwupiętrową kamienicę przy ul. Średniej 3 w zamian za dożywotnie utrzymanie i opiekę, która po ich śmierci przeszła na własność Zgromadzenia. Siostry urządziły tam szkółkę, przedszkole i szwalnie, gdyż dotychczasowe pomieszczenia przestały już wystarczać.